ตัวอักษรและการออกเสียง
พินอิน หรือ ฮั่นหยู่พินอิน (จีนตัวเต็ม: 漢語拼音; จีนตัวย่อ: 汉语拼音; พินอิน: Hànyǔ Pīnyīn แปลว่า การถอดเสียงภาษาจีน) คือระบบในการถ่ายถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐาน ด้วยตัวอักษรโรมัน ความหมายของพินอินคือ 'การรวมเสียงเข้าด้วยกัน'
ในภาษาจีนนั้นไม่มี ตัวสระ ตัวสะกด เหมือนภาษาไทย ฉะนั้น จึงต้องนำตัวพินอิน(ตัวอักษรโรมัน) มาแทนในการออกเสียง
ตัวอย่างเช่น คำว่า 我 ตัวพินอินคือ Wǒ ออกเสียงว่า หว่อ
เสียงพยัญชนะในภาษาจีน มีทั้งหมด 23 เสียง ดังนี้
แก้ไข| b
ปัว |
p
พัว |
m
มัว |
f
ฟัว |
| d
เตอ |
t
เทอ |
n
เนอ |
l
เลอ |
| g
เกอ |
kเคอ | h
เฮอ |
|
| j
จี |
qชี | x
ซี |
|
| z
จือ |
cชือ | s
ซือ |
|
| zh
จรือ |
chชรือ | sh
ซรือ |
r
รยือ |
| y | w |
เสียงสระในภาษาจีน มีทั้งหมด 36 ตัว
แก้ไข| a | o | e | i | u | ü |
| ai | ei | ao | ou | an | en |
| ang | eng | ong | ia | ie | in |
| iao | iu | ian | iang | ing | iong |
| ua | uo | uai | ui | uan | un |
| uang | ueng | üe | üan | ün | er |
เสียงวรรณยุกต์
แก้ไข| เสียงที่ 1 | เสียงที่ 2 | เสียงที่ 3 | เสียงที่ 4 |
| ˉ | / | ˇ | \ |
ตัวอย่างการผสมคำ
แก้ไข| ตัวอย่างการผสมคำ | ตัวอย่างการผันเสียงตามวรรณยุกต์ | |||
| เสียง 1 | เสียง 2 | เสียง 3 | เสียง 4 | |
| t+i = ti | tī จี | tí ตี๋ | tǐ ตี่ | tì ตี้ |
| h+ao = hao | hāoฮาว | háoหาว | hǎoห่าว | hàoห้าว |
| w+o = wo | wō วอ | wó หวอ | wǒหว่อ | wòว่อ |
| j+iao = jiao | jiāo เจียว | jiáoเจียว | jiǎoเจี่ยว | jiàoเจี้ยว |
| w+ang = wang | wāngวาง | wáng หวาง | wǎngหว่าง | wàngว่าง |
| q+i = qi | qī ชี | qí ฉี | qǐฉี่ | qìชี่ |