กฎหมายการค้าระหว่างประเทศ/ภาคที่ 2
สัญญาซื้อขายระหว่างประเทศ (contract for international sale of goods) เป็นสัญญารูปแบบหลักทางการค้าระดับระหว่างประเทศ เพราะการค้าระหว่างประเทศมักเริ่มจากการซื้อขาย เมื่อซื้อขายแล้วจึงนำไปสู่กิจกรรมอย่างอื่นต่อไป เช่น ขนส่ง ประกันภัย และชำระราคา[1]
เนื่องจากในการซื้อขายระหว่างประเทศ คู่สัญญาอยู่คนละประเทศกัน อาจมีสัญชาติต่างกัน หรือต้องส่งสินค้าหรือบริการข้ามแดนกัน เป็นเหตุให้สัญญาซื้อขายอยู่ในบังคับแห่งกฎหมายของหลายท้องที่ซึ่งอาจลงรอยหรือขัดแย้งกันก็ได้ ต้องอาศัยหลักเรื่องการขัดกันแห่งกฎหมายมาชี้ขาดว่า จะนำกฎหมายใดมาใช้บังคับ กระนั้น แม้ได้คำตอบนี้แล้วก็ยังคงเกิดปัญหาอยู่ เพราะมีหลายครั้งที่คู่สัญญาปราศจากความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับกฎหมายที่จะต้องใช้บังคับ ส่งผลให้กิจกรรมทางเศรษฐกิจเป็นไปอย่างลักลั่น ติดขัด หรือล่าช้าเกินสมควร
วงการระหว่างประเทศจึงสร้างและพยายามพัฒนากฎหมายกลางซึ่งเรียก "กฎหมายเอกรูป" (uniform law) เพื่อแก้ไขความขัดข้องข้างต้นเสมอมา กฎหมายเอกรูปอันเกี่ยวกับการซื้อขายระหว่างประเทศในปัจจุบัน คือ อนุสัญญากรุงเวียนนา (Vienna Convention) นอกจากนี้ ยังมีข้อตกลงล่วงหน้าซึ่งเป็นที่นิยมใช้ในการซื้อขายระหว่างประเทศเช่นกัน คือ อินโคเทอมส์ (Incoterms)
ในภาคนี้ จะได้ศึกษาเกี่ยวกับตัว อ.เวียนนา และอินโคเทอมส์เอง รวมถึงหลักเกณฑ์แห่งกฎหมายและข้อตกลงดังกล่าว และเพื่อประโยชน์แห่งการศึกษา ภาคนี้จึงแบ่งเนื้อหาดังนี้
บทที่ 1 ว่าด้วย อ.เวียนนา
บทที่ 2 ว่าด้วยอินโคเทอมส์
เชิงอรรถ แก้ไข
- ↑ กำชัย จงจักรพันธ์, 2555: 55.
| ← ภาคที่ 1 ภาคทั่วไป | ขึ้น | ภาคที่ 2 • บทที่ 1 หลักเกณฑ์ตาม อ.เวียนนา → |